Olio-tya? Bulungi!!

Olio-tya? BULUNGI!!

Jaaaaa, daar zijn we dan eindelijk weer, voor de 4e keer in Oeganda, dit keer voor 'maar' 3 weken en nu al is de tijd veels te kort ;-)!

We zijn natuurlijk terug om te kijken bij 'ons' project maar nu even nog belangrijker, de bruiloft bijwonen van onze social worker van het project: Paul. Zonder deze spin in het web zou VIIU niet kunnen bestaan. En wat zijn we blij voor hem, zijn droom gaat eindelijk uitkomen en het geluk spat er van alle kanten vanaf!

Alle keren dat we hier waren hoorden we hoe graag hij een vrouw zou willen trouwen en een gezin wil stichten maar hij nog niemand had ontmoet en zich helemaal zorgen maakte over hoe hij het allemaal zou moeten financieren. Volgens de Oegandese traditie 'koop' je als het ware een vrouw, de aanstaande bruidegom moet zorgen dat alles voor de bruid en de familie van de bruid geregeld is voor wat betreft mooie kleding, transport, het feest etc. En om de familie af te kopen neem je vooral veel koeien, geiten, suiker, kippen en zelfs een bankstel mee, hierover wordt natuurlijk zwaar onderhandeld. Het is eigenlijk teveel om op te noemen.

Als we dit in Nederland zouden invoeren zou elk gezond gezin al euro-tekens in zijn of haar ogen krijgen wanneer er een dochter geboren zou worden of zou niemand meer in het huwelijk treden. Maar om ervoor te zorgen dat het haalbaar is wordt er een heel comite vanuit hoofdzakelijk de kerk geregeld en dragen ook familie, vrienden, de bevolking uit het dorp en ook wij persoonlijk een steentje bij. Iedereen deelt mee in de kosten naar rato dus zo langzaam maar zeker zijn de grootste rekeningen afbetaald voor de grote dag op 30 mei a.s., de bruiloft van Paul & Lydia! Wij kijken er naar uit en hebben vandaag persoonlijk de uitnodiging in ontvangst mogen nemen #honoured :-)

Terug naar de orde van de dag, want ook VIIU heeft niet stil gezeten de afgelopen 16 maanden. Als eerste hebben we natuurlijk met eigen ogen mogen aanschouwen hoe de elektriciteit van de hoofdweg is doorgetrokken het achterland in richting VIIU, een behoorlijke afstand om te overbruggen maar het is gelukt! Dit hebben we kunnen financieren van het geld wat we in 2013 tijdens de 4daagse bij elkaar gewandeld hebben, nu helemaal geinstalleerd en in 1 woord WOW!! Ondanks dat het voor VIIU nu nog niet bruikbaar is profiteren de mensen die langs de lijn wonen al wel van de elektriciteit. Voor de gezinnen die daar wonen is het mogelijk om middels een korte verbinding de stroom door te trekken naar hun eigen huis om zo in de avonduren licht te hebben. Dit scheelt voor veel huishoudens in de aanschaf van parafine. Parafine is een brandstof die hier gebruikt wordt om licht te creeren, het is bijzonder slecht voor de gezondheid om in te ademen en het verhoogt het brandgevaar in huis. Daarnaast is parafine niet goedkoop en is stroom op den duur goedkoper, maar je moet natuurlijk wel het geluk hebben dat je met je banda (huisje) toevallig naast het netwerk woont, en voor een aantal gezinnen is deze droom nu is uitgekomen en dat waarderen ze enorm! 'A big and special thanks to all our friends in Holland, we are so happy', is wat zij graag willen zeggen en overbrengen, dus bij deze voor jullie allemaal!

Om VIIU aan te kunnen sluiten hebben we nog 2 fasen te gaan:
Fase 2: de gebouwen voorzien van stroombekabeling en stopcontacten etc. (ongeveer 2.000.000 mln UGX / 600 EUR)
Fase 3: daadwerkelijk aansluiten op het netwerk en ervoor zorgen dat ook de maandelijkse elektriciteitsrekening betaald kan worden.

Momenteel zijn we hard aan het sparen voor Fase 2 en we hopen dat in 2015/2016 te kunnen realiseren. Voor de huishoudens die niet langs de stroomlijn wonen zou dit betekenen dat ze in de buurt een grotere plek hebben met stroomvoorziening waar kinderen en ouderen 's avonds na schooltijd of na het werk op het land naartoe kunnen gaan om huiswerk te maken of bijvoorbeeld Engelse les te volgen. Niet alleen een grote bijdrage aan een efficiente dagbesteding maar ook een enorme bijdrage aan de veiligheid van al deze mensen die dan geen grote afstanden meer hoeven te overbruggen in het stikkedonker op het platteland, wat helaas niet zo veilig is als wij gewend zijn.

En dan de progressie buiten de financiele steun om....

Nu zijn we hier al een paar keer geweest maar elke keer onderschatten we het effect van deze bezoeken toch maar weer enorm... Het feit dat er mensen zijn aan de andere kant van de wereld die vertrouwen in je hebben en support leveren, en die vol geloven dat ook jij iets kunt leren, dat is zo belangrijk voor de mensen hier. Niet alleen naar de bewoners in de village toe maar ook naar de Oegandezen die dit project voor hun armere landgenoten opgezet hebben. Deze NGO zat in 2011 behoorlijk in zak en as over de toekomst van het project. En nu? Ook zij krijgen zo'n boost van alle support dat ze er weer compleet vol voor gaan en vanuit hun kant manieren vinden om geld te investeren. Gevoelsmatig lijkt het wel alsof elke euro die wij erin pompen zich driedubbel weer terug verdiend, en het is echt helemaal geweldig om samen zo aan een project te kunnen werken. Er kan geen schrijven tegenop om dat goed over te brengen op jullie, je moet het ervaren, dus kom vooral langs :-)

In het dorp zien we na 3 jaar dat het echt zijn vruchten af gaat werpen, wat bijvoorbeeld blijkt uit de volgende villagers:

Doreen, voor velen niet meer onbekend en onze beste basketry vlechter! Nog steeds maakt ze prachtige manden voor ons. Maar ook de boodschap die we haar meegegeven hebben om in eigen land verder te kijken heeft ze vol opgenomen. Ze heeft enthousiast meegedaan in het naaimachine programma van VIIU, (herrinneren jullie je de machines nog die we in 2011 hebben gegeven?), inmiddels ook goed leren naaien en nu middels een microkrediet haar eigen naaimachine aangeschaft en een winkel geopend in een dorpje verderop. Hier verkoopt ze zowel de manden als kleding die ze zelf maakt en traint ze anderen weer in deze vaardigheden. Dat is waar VIIU zo graag naartoe wil, dat het dorp ooit zelfvoorzienend wordt en VIIU overbodig zal zijn. Bijzonder trots zijn wij op haar!

En dan hebben we Gladys. Een dame die in 2011 de ene baby na de andere baarde, vier kinderen had op het moment dat wij er waren waarvan niemand wist wie de vader was. Ze zag er totaal onverzorgd uit en na een vaag verhaal dat er in de avond mannen op bezoek bij haar kwamen en haar 'zomaar' geld gaven was het voor ons wel duidelijk dat ze seks leverde als dienst. We vroegen Paul om dit te vragen maar dat was een brug (of 60 ;) te ver....
Toen wij de basketry workshop opstartten behoorde zij niet tot de vrouwen die mee konden doen. Ze ging niet akkoord en kwam gewoon stug, of ze nu welkom was of niet! Marcel en ik waren wel gecharmeerd van deze instelling en hebben haar gewoon mee laten doen nadat we Paul hadden uitgelegd dat die mentaliteit haar juist misschien wel de goede richting in zou kunnen helpen. Voor de basketry bleek ze niet echt heel veel talent te hebben maar des te meer voor het naaien van kleding. Nu heeft ook zij via een microkrediet een eigen naaimachine gekocht via VIIU en maakt ze kleding. Daarnaast heeft ze zichzelf een baan veroverd bij VIIU en zorgt ze voor het eten voor de kinderen op school en verdient daarmee een eigen salaris. En dan haar uiterlijk, niet te omschrijven wat voor mooie vrouw en glimlach er tevoorschijn is gekomen nu ze zichzelf goed verzorgt en de toekomst zonnig tegemoet ziet. Alleen de Engelse taal is voor haar een echte uitdaging. In 2011 sprak en verstond ze geen woord, nu verstaat ze prima Engels maar durft het alleen nog niet te spreken. We zijn enorm benieuwd wat er tevoorschijn komt als ze haar verlegenheid opzij durft te zetten en er gewoon voor gaat. Want ooit gaat dat gebeuren daar zijn wij van overtuigd.

Last but zeker not least: Rebecca! Nu 20 jaar oud, bezorgde ons vorig jaar een echte hartverzakking, zo ziek als ze was, Malaria in een vergevorderd stadium. We schrokken ons een hoedje van haar toestand en met name ik (Yvo) dacht echt dat ze het niet ging redden, maar gelukkig she survived. In 2011 had deze jonge moeder geen enkel toekomstperspectief, sprak geen woord Engels maar bleek wel over een bijzondere talenknobbel te beschikken. Wat heeft ze zichzelf bewezen toen we een jaar later gewoon met haar de village in konden en zij als tolk fungeerde en Paul overbodig maakte zonder dat ze het door had, haha! De Engelse les heeft enorme vruchten afgeworpen voor haar. Ze werkte als Cook bij VIIU en zich inmiddels in een nieuwe baan weten te kletsen. Helaas bij een ander internationaal project waar ze meer betaald krijgt en ze uiteraard voor gekozen heeft zoals ieder ander dat zou doen, geweldig dat ze promotie maakt! Een baan die ze zonder het goede Engels nooit had gekregen. Heel jammer voor VIIU, we missen haar natuurlijk! Maar het heeft er ook voor gezorgd dat Gladys haar taak over heeft kunnen nemen bij VIIU. En ook dat is ontwikkeling! Ondanks dat we Rebecca nog niet hebben ontmoet gaan we haar de komende tijd zeker nog even opzoeken om haar gedag te zeggen en te feliciteren met haar nieuwe uitdaging, onze held!

We kunnen wel blijven schrijven, maar tot zover voor nu!
PS, foto's gaat helaas niet lukken vanwege beetje erg trage compu....

Zonnige groet vanuit Uganda!
Dikke kus, M&Y
www.marsyvo.jouwweb.nl