Good to be back in Uganda!

Hier dan eindelijk een verslag voor de thuisblijvers, excuus voor de vertraging! Inmiddels zijn we alweer zo’n 10 dagen op het afrikaanse continent en het voelt goed. Dit keer is Lisette (jongste zus van Yvo) ook mee. Na een lange nachtvlucht kwamen we zaterdag in de ochtend heel vroeg aan op het vliegveld van Entebbe. Met belachelijk veel bagage, erg relaxed dat we 46 kg p.p. mee mochten nemen, en wonder boven wonder verschijnen alle 6 items op de bagageband. De koffers zitten vol met bruikbare spullen van het thuisfront (dank hiervoor!) en hoeven gelukkig niet mee terug. Na alle formaliteiten stappen we zo’n anderhalf uur later in de taxi die keurig voor ons is geregeld, op naar het guesthouse! Bij aankomst staat een oude bekende ons al op te wachten, het is Jemimah. Een zeer lieve vlotte hardwerkende meid die we van het vorige guesthouse nog kennen. Eerst even lekker slapen en dan op naar Kampala om wat praktische zaken zoals telefoon en internet te regelen en om Lisette de luxe kant van de stad te laten zien, langzaam opbouwen noemen we dat :-). Fenne, een geneeskunde-student die hier is voor haar co schappen gaat ook gezellig mee. Bij terugkomst hebben we Stone gebeld, onze contactpersoon van VIIU. We spreken af om zondag naar VIIU te gaan en zullen dan luxe worden opgehaald met zijn auto. De tijd kan niet snel genoeg gaan!

Na een zeer goede nachtrust wordt het dan eindelijk zondag. Het regent behoorlijk, en dat terwijl het het droge seizoen zou moeten zijn, als dat maar geen ‘afrikaanse modder’ in ons eten gaat gooien. Maar nee hoor, ’s middags is het weer lekker droog. Tegen 14.30 uur heeft Marcel zich strategisch opgesteld voor het huis, want hij wil niks missen. Yvo en Lisette zaten nog heerlijk op het terras achter het huis. Gelukkig is Stone, in tegenstelling tot veel afrikanen, een man van de tijd en duurde het dan ook niet lang voordat hij kwam voorrijden. Als complete verrassing stapten Paul en Shabella ook uit de auto en kon Mars zijn geluk niet meer op. Na iedereen uitgebreid begroet te hebben, heb ik Shabella meegenomen naar achter om Yvonne te verrassen. Het duurde niet lang of die twee hadden elkaar ook in de armen gesloten. Vervolgens gauw de koffers vol donatie spullen vanuit NL in de auto geladen en op naar VIIU om iedereen terug te zien. Het werd letterlijk en figuurlijk een erg warm en leuk onthaal. Bizar te ervaren hoeveel mensen je nog kennen. Om Lisette versneld te laten integreren lieten we haar de snoepjes uitdelen. Normaal gesproken wachten de kids netjes op hun beurt maar bij Liset hebben de kinderen toch minder manieren ;-) Ze werd letterlijk belaagd door enthousiaste kids en het snoep was op voordat ze er zelf ook maar eentje van kon nemen.
Vervolgens zijn we begonnen met het uitdelen van de dozen. Eind februari hebben we deze naar Zeeland gebracht voor vertrek en ze zijn zo ongeveer tegelijk met ons aangekomen. Maar ze waren er nog alle 5 en alles zat er nog netjes in, dus helemaal prima. De geselecteerde knuffels van Justin & Ryan werden als eerste uitgedeeld en waren een ware hit. Ze werden eerst uitvoerig bestudeerd, wat voor gekke dieren zijn het eigenlijk allemaal? Maar de Oegandese kinderen konden hun geluk niet op, een kinderhand is snel gevuld. Ook de kleding, schoolspullen, spelletjes etc. etc. alles valt hier enorm in de smaak en vindt een liefdevol nieuw onderkomen. De daaropvolgende week staat in het teken van het uitdelen van alle spullen en zorgen dat er glas gekocht en geplaatst gaat worden in het schoolgebouw.

Van alle ontvangen donaties hebben we besloten glas te gaan plaatsen, 2 micro-kredieten aan de crafts vrouwen te verstrekken, de VIIU winkel te openen en een deel van het salaris voor het personeel te bekostigen. Het is bijzonder hoeveel we hier kunnen realiseren van de ingezamelde euro’s en hoeveel waardering je daarvoor terugkrijgt. Stone viel bijna van zijn krukje toen we hem vertelden wat de eindstand van 2012 was geworden en kon zijn geluk niet op. Een mooi dankgebed volgde toegespitst op iedereen uit Nederland die dit mede mogelijk heeft gemaakt, dus bij deze!
Onze eerste week werd afgetrapt met een bezoek aan de ‘Royal Glass Mart’ van Mukono, de plaatselijke glashandel niet groter dan zo’n 9 m2. Samuel, de bouw-expert van VIIU, heeft alle ramen zorgvuldig opgemeten en wij mochten mee om ze te bestellen en te betalen uiteraard. Zorgvuldig werden alle maten doorgenomen en vervolgens werd al het glas handmatig op zijn Afrikaans op maat gesneden. Dat wil nog wel eens inhouden dat een raampje net een paar mm breder of korter is dan het eigenlijk zou moeten zijn. Maar dat is geen probleem hoor, we pleuren er gewoon zoveel cement tegenaan dat het echt niet gaat lekken of eruit gaat vallen. Vol verwondering aanschouwen we het snijproces en vragen we ons af hoe we al die ruiten zonder breken naar Namakwa gaan vervoeren. De weg naar Namakwa is erg verslechterd het afgelopen jaar en dat terwijl deze in 2011 ook al niet super was… Zoals Liset omschreef: een ritje in de matatu naar Namakwa is te vergelijken met een ritje in Joris en de Draak in de Efteling, alleen dan ietsje goedkoper en met iets minder veiligheidseisen en ieder ritje is weer anders. Voor alles is hier een oplossing te vinden dus worden alle ruiten netjes opgestapeld en ingepakt in karton. Op de achterbank van Samuel’s auto zouden ze veilig moeten liggen, althans dat is wat wij uit de gebaren begrijpen. De Oegandezen doen ons ook nu weer verbazen, ze rijden dan als idioten maar toch krijgen ze het voor elkaar om deze ruiten over een bumpy road te vervoeren zonder dat er ook maar eentje gebroken is, chapeau! De dagen daarop staan in het teken van het plaatsen van het glas in het schoolgebouw: ruitje zoeken, kijken of hij in het frame past, kit spuiten tegen de randjes, ruitje er tegenaan en dichtsmeren maar, een kind kan de was doen en we zijn dan ook gepromoveerd tot echte speedy Oegandeze glazenzetters. We doen er geen 3 dagen over maar na 2 dagen zat al het glas er al netjes in.

Dit gaf ons wat extra tijd om op vrijdag richting Kampala te gaan en alvast even te meeten met Lillian van Uganda Crafts, een goede ontmoeting. Bij haar hebben we op de beurs in Duitsland afgelopen mei alle goederen afgehaald en het is leuk haar weer te zien. Aankomende woensdag gaan we weer die kant op met de vrouwen die een microkrediet gaan krijgen en met Paul van VIIU. Paul is degene die vanuit de village het project moet gaan aansturen en moet gaan signaleren mochten er zaken niet goed gaan. Voor ons allen wordt het een grote uitdaging. De twee vrouwen (Doreen en Norah) zijn in elk geval erg gemotiveerd en staan te trappelen om aan de slag te gaan, het zou geweldig zijn als we over een half jaar kunnen zeggen dat deze vrouwen op deze manier een fatsoenlijke baan hebben verkregen en hierdoor een goed en stabiel inkomen kunnen verdienen. We laten het allemaal op ons afkomen.

Een van de grootste problemen bij VIIU is dat er nog steeds geen enkele bron van inkomsten is. In overleg hebben we daarom besloten om geld vrij te maken voor de voorraad van de VIIU winkel. In de buurt van VIIU zijn nagenoeg geen winkeltjes en lopen mensen behoorlijke afstanden als ze wat nodig hebben. Vorig jaar is het idee om een winkeltje te gaan starten opgestart maar verder dan de bouw van het gebouwtje zijn ze nog niet gekomen. Door deze winkel te openen hopen we wat geld te gaan verdienen aan de verkoop van o.a. suiker, meel en andere basis behoeften. Het salaris van de lerares zal op den duur uit de opbrengst van de winkel betaald moeten gaan worden. Dit is een investering waarvan in de loop van het jaar zal blijken of dit rendabel en succesvol is. Een uitgebreide concurrentieanalyse ligt hier niet klaar op tafel maar als we afgaan op de meningen van mensen zou dit best eens een goede optie kunnen zijn. We gaan het gewoon proberen en hopen dat het zijn vruchten af zal werpen. Hopelijk krijgen we het voor elkaar de winkel zelf te kunnen vullen voordat we weer teruggaan.

En wat houdt ons zoal nog meer van de straat? We zijn met Shabella alweer naar de dokter geweest omdat het leek dat ze malaria had. Het bleek een luchtweginfectie te zijn, dus gelukkig is ze nu al aardig weer opgeknapt. Daarnaast hebben we ons zwemdebuut gemaakt in het zwembad van Mukono. Iets wat we vorig jaar continue wilden doen maar waarbij de weergoden ons steeds niet gunstig gezind waren. Het was heerlijk zwemwater en lekker relaxing. Uiteraard is het Nederlandse pannenkoek bak event weer herhaald en weer net zo succesvol ontvangen als vorig jaar. We fotograferen er wat op los om alle VIIU kinderen in beeld te brengen voor sponsoring (dus mocht je geinteresseerd zijn, let us know). In Kampala doen we ons tegoed aan overheerlijke frieten en shakes en willen we eigenlijk ook nog naar de bioscoop. En intussen zijn we bezig met het plannen van een safaritripje. Hopelijk kunnen we volgende week naar Queen Elizabeth om olifanten, leeuwen, chimpanzees en nog veel meer wild te gaan spotten. En daarnaast hebben we vernomen dat NL de langste file ooit heeft gehad en wij dat heugelijke feit helaas aan onze neus voorbij hebben zien gaan….

Geniet van de winter & veel liefs vanuit zonnig Oeganda!
M&Y en L

Ps
Oeps foutje. Er staan ook foto's en filmpjes van vorige week bij het vorige verhaal.